naar Antalya

Zaterdag 26 mei.
We zijn bij Hierapolis. Genoemd naar Hiera, de vrouw van een held van Pergamum. In vroeger tijden kwam men hier met kwalen en huidziektes. Een kuuroord dus. Uit bronnen stroomt geneeskrachtig water van circa 38 graden. Dit water zit vol met mineralen en kalk. Door te baden kon men genezen. Tegenwoordig mag op een groot gedeelte niet meer gelopen worden. Door zonnebrandolie werd de kalk zacht en broos.
We komen binnen aan het hoge gedeelte en lopen langs een lange boulevard met aan weerskanten graftombes en graven. Hier was de begraafplaats, niet iedereen werd beter. Meer naar de kalkrotsen toe zien we het theater, en resten van huizen, winkels, het marktplein met aan de zijkant de latrines.
Voor we de stad binnenlopen leest Hakan voor uit Openbaringen 3:14-22
De brief aan de gemeente Laodicea, waar Johannes schrijft dat zij noch warm nog koud zijn. Laodicea ligt even verderop en als het water uit de bronnen daar aankomt is het afgekoeld. Het is niet lekker warm of verfrissend koel. De mensen in Laodicea zijn rijk, zij verdienen veel geld met hun ogenzalf en met de verkoop van een zeer goede kwaliteit donkere wol. Zij zijn rijk en hebben verder niets meer nodig. Maar Johannes waarschuwt hen om zalf voor hun ogen te gebruiken omdat zij blind zijn, en kleden te gebruiken omdat zij naakt zijn.
Dan komen we aan bij de terrassen. Wat een adembenemend mooi gezicht. En nog steeds wordt dit onderhouden. De terrassen worden aangeveegd, en af en toe laat men er water over stromen wat dan verdampt. De kalk blijft achter en laat een witte laag achter. Soms is die laag lichtgroen of bruin, een afhankelijk of het water min of meer bepaalde mineralen bevat.
In een gedeelte mag nog wel gelopen worden en gebaad, waar dan ook gretig gebruik van wordt gemaakt. Het water is hier wat koeler dan in de bron van het hotel.
Om half elf rijden we weer verder. We rijden langs Myra, waar de bisschop van Myra bekend is, bij ons meer bekend als st. Nicolaas.

We komen aan bij een tapijtfabriek. We zien hoe de cocon van de zijderups wordt afgewikkeld om daar een draad van te maken. Omdat deze fabriek een cooporatie is worden de tapijten thuis bij de mensen geknoopt en geweven. Hier krijgen we dan ook niets van te zien, helaas. Er worden verschillende tapijten getoond. Wol, katoen en zijde.

Verder rijden we, op weg naar de lunch. En daarna begint de reis naar Antalya.
Het is nog wel een paar uur rijden maar in de bus is het erg gezellig. Acht man ligt op zijn knieën in het middenpad om het schroefje van een zonnebril te zoeken. Om zes uur komen we aan in het hotel (met zwembad).