Een dagje Surabaya
Door: M en M
Blijf op de hoogte en volg Martin
20 September 2013 | Indonesië, Soerabaja
Vrijdag 20 september
We hebben vandaag een programma vrije dag. Barend geeft als idee om een dagje naar Surabaya te gaan. We gaan allemaal mee.
Surabaya is na Jakarta de grootste stad van Indonesië en heeft een grote zeehaven. Hier wordt cacao, koffie, rietsuiker, rijst en vele specerijen.
We bezoeken eerst het ereveld Kembang Kuning. Op ereveld Kembang Kuning in Surabaya zijn burgerslachtoffers van de kampen op Oost-Java begraven, en militairen van de Koninklijke Landmacht, het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) en de Koninklijke Marine. In totaal liggen hier meer dan 5.000 slachtoffers begraven.
Kembang Kuning wordt ook wel het marine-ereveld genoemd. Dit is niet zo vreemd, want de centrale plaats op dit ereveld wordt ingenomen door het Karel Doorman-monument. Dit monument herinnert aan de Slag in de Javazee op 27 februari 1942. Daarbij ging schout-bij-nacht Karel Doorman met zijn geallieerde eskader ten onder. Het betekende het einde van een heroïsche poging de Japanners de doorgang naar Java te beletten. Van de slachtoffers die vielen bij deze slag, werd slecht een enkeling hier begraven. 915 marinemannen vonden een zeemansgraf. Hun namen staan op 15 bronzen platen op de achterzijde van het monument en zijn ook terug te vinden in de Gedenkboeken van de Oorlogsgravenstichting. (Info op www.ogs.nl)
Het is erg indrukwekkend, dat grote veld met al die kruizen. Er staat een krans, kortgeleden geplaatst, van de prinses Irenebrigade. Er is in september een reünie geweest.
Na de koffie gaan we op weg naar de haven om de schepen te bekijken. Maar dat zit nog niet glad, we komen het haventerrein niet op. Bij de ingang worden we tegengehouden, want zo wordt er gezegd: jullie zouden weleens kunnen vluchten. De gids kan praten als Brugman en gaat bijna door het lint, als of we een stel criminelen zijn. Dit is een slechte slag voor Indonesië, dat toeristen die hier geld komen brengen niet eens mogen kijken. Maar hij komt er niet doorheen. Tenslotte worden we onder politie-escorte naar de oude haven gebracht. Daar worden we rondgereden over het haven terrein. We zien veel boten liggen, vooral houten boten. Menige boot kan wel een likje verf gebruiken.
Er is behoorlijk wat bedrijvigheid. Zakken meel worden in een net uit een vrachtwagen gehesen om aan boord te worden gebracht. Verderop rollen plastic, zakken cement en dozen met rijstkokers.
Na de havenrit maken we nog een rondrit door de stad en gaan we lunchen. Na de lunch vangen we aan met de terugreis.
We hebben vandaag een programma vrije dag. Barend geeft als idee om een dagje naar Surabaya te gaan. We gaan allemaal mee.
Surabaya is na Jakarta de grootste stad van Indonesië en heeft een grote zeehaven. Hier wordt cacao, koffie, rietsuiker, rijst en vele specerijen.
We bezoeken eerst het ereveld Kembang Kuning. Op ereveld Kembang Kuning in Surabaya zijn burgerslachtoffers van de kampen op Oost-Java begraven, en militairen van de Koninklijke Landmacht, het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) en de Koninklijke Marine. In totaal liggen hier meer dan 5.000 slachtoffers begraven.
Kembang Kuning wordt ook wel het marine-ereveld genoemd. Dit is niet zo vreemd, want de centrale plaats op dit ereveld wordt ingenomen door het Karel Doorman-monument. Dit monument herinnert aan de Slag in de Javazee op 27 februari 1942. Daarbij ging schout-bij-nacht Karel Doorman met zijn geallieerde eskader ten onder. Het betekende het einde van een heroïsche poging de Japanners de doorgang naar Java te beletten. Van de slachtoffers die vielen bij deze slag, werd slecht een enkeling hier begraven. 915 marinemannen vonden een zeemansgraf. Hun namen staan op 15 bronzen platen op de achterzijde van het monument en zijn ook terug te vinden in de Gedenkboeken van de Oorlogsgravenstichting. (Info op www.ogs.nl)
Het is erg indrukwekkend, dat grote veld met al die kruizen. Er staat een krans, kortgeleden geplaatst, van de prinses Irenebrigade. Er is in september een reünie geweest.
Na de koffie gaan we op weg naar de haven om de schepen te bekijken. Maar dat zit nog niet glad, we komen het haventerrein niet op. Bij de ingang worden we tegengehouden, want zo wordt er gezegd: jullie zouden weleens kunnen vluchten. De gids kan praten als Brugman en gaat bijna door het lint, als of we een stel criminelen zijn. Dit is een slechte slag voor Indonesië, dat toeristen die hier geld komen brengen niet eens mogen kijken. Maar hij komt er niet doorheen. Tenslotte worden we onder politie-escorte naar de oude haven gebracht. Daar worden we rondgereden over het haven terrein. We zien veel boten liggen, vooral houten boten. Menige boot kan wel een likje verf gebruiken.
Er is behoorlijk wat bedrijvigheid. Zakken meel worden in een net uit een vrachtwagen gehesen om aan boord te worden gebracht. Verderop rollen plastic, zakken cement en dozen met rijstkokers.
Na de havenrit maken we nog een rondrit door de stad en gaan we lunchen. Na de lunch vangen we aan met de terugreis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
